Jeśli chodzi o powstawanie jakiegokolwiek solowego albumu Johna Lennona, to właśnie Rock 'n' Roll charakteryzuje się, według mnie, najbardziej wyboistą drogą trwającą od pierwotnego pomysłu aż do wydania. W latach 70. Lennonowi nie dane było łatwo uzyskać "zielonej karty", która umożliwiłaby mu powrót do Stanów Zjednoczonych. Ze względu na jego stałe zaangażowanie polityczne i zamiłowanie Johna do mówienia wszystkiego, co tylko pomyśli, był pod stałą obserwacją służb, które miały po określonym czasie inwigilacji stwierdzić, czy ex-Beatlesowi można będzie spokojnie zezwolić na powrót do USA. W tej sytuacji upatrzył dla siebie okazję do zarobienia kilku groszy szef wytwórni Roulette Records o nazwisku Morris Levy. Pozwał on bowiem Lennona o plagiat, popełniony jeszcze w czasach Beatlesów. Chodziło tu konkretnie o utwór Come Together, rozpoczynający największe dzieło zespołu, jakim był album Abbey Road z 1969 roku. Według Levy'ego zawierał on melodię a także jeden wers ("Here come old-flat top") zapożyczone z utworu You Can't Catch Me Chucka Berry'ego, do którego Levy miał prawa autorskie. John, nie chcąc w okresie wzmożonej inwigilacji jego osoby ryzykować procesu mogącego zaszkodzić jego powrotowi do Stanów, zdecydował się na ugodę, w myśl której na jego kolejnej płycie miały znaleźć się 3 utwory, do których również Morris Levy posiadał prawa autorskie. Podczas szukania tychże piosenek, John ostatecznie zdecydował się na nagranie całego albumu złożonego właśnie z utworów, które w młodości ukształtowały przyszłą legendę muzyki.
Umowa ta została zawarta po wydaniu Mind Games. Wówczas Lennon i Yoko Ono zdecydowali się na separację. John wyjechał więc ze swoją sekretarką May Pang do Los Angeles, gdzie rozpoczął sesje do nowej płyty wraz z Philem Spectorem. Tym kolejnym albumem miał być właśnie Rock 'n' Roll. Temperament obu panów zamienił jednak sesje w niekończące się libacje alkoholowe i imprezy, które spowodowały, że właściciel studia zadecydował o wyrzuceniu z nich muzyka i producenta. Spector zabrał ze sobą taśmy - jedyny rezultat tamtych sesji - i zapadł się pod ziemię. Niezrażony Lennon wyjechał do Nowego Jorku i rozpoczął pracę nad kolejnym nowym materiałem, czyli płytą Walls And Bridges, która miała być już zbiorem całkowicie nowych piosenek. Na samym końcu umieszczono jednak jeden utwór, do którego Levy miał prawa autorskie - Ya Ya. Tuż przed wydaniem płyty, odnaleziono taśmy, które zabrał ze sobą Spector. Lennon jednak, całkowicie pochłonięty pracą nad Walls And Bridges, zdecydował się odłożyć je na później.
Levy nie był tym, rzecz jasna, zachwycony; umowa zakładała wszakże, że owe 3 utwory z katalogu Morrisa zostaną wydane na kolejnej płycie Johna po Mind Games. Lennon tymczasem wydał Walls And Bridges z tylko jedną umówioną piosenką. Opisał on jednak Levy'emu zaistniałą sytuację i obiecał, że na kolejnej płycie zamierza dotrzymać słowa. Zebrał więc tych samych muzyków, z którymi nagrywał pierwotną wersję - wśród nich znaleźli się m.in. Jose Feliciano, Klaus Voorman i Leon Russell - i dokończył całość w zaledwie kilka dni. Płyta okazała się wielkim sukcesem Lennona, a przeróbka standardu Bena E. Kinga, Stand By Me, podbiła listy przebojów na całym świecie. Jest to także ostatni album przed pięcioletnią przerwą Lennona w wydawaniu płyt spowodowaną narodzinami jego syna, Seana Lennona.
Umowa ta została zawarta po wydaniu Mind Games. Wówczas Lennon i Yoko Ono zdecydowali się na separację. John wyjechał więc ze swoją sekretarką May Pang do Los Angeles, gdzie rozpoczął sesje do nowej płyty wraz z Philem Spectorem. Tym kolejnym albumem miał być właśnie Rock 'n' Roll. Temperament obu panów zamienił jednak sesje w niekończące się libacje alkoholowe i imprezy, które spowodowały, że właściciel studia zadecydował o wyrzuceniu z nich muzyka i producenta. Spector zabrał ze sobą taśmy - jedyny rezultat tamtych sesji - i zapadł się pod ziemię. Niezrażony Lennon wyjechał do Nowego Jorku i rozpoczął pracę nad kolejnym nowym materiałem, czyli płytą Walls And Bridges, która miała być już zbiorem całkowicie nowych piosenek. Na samym końcu umieszczono jednak jeden utwór, do którego Levy miał prawa autorskie - Ya Ya. Tuż przed wydaniem płyty, odnaleziono taśmy, które zabrał ze sobą Spector. Lennon jednak, całkowicie pochłonięty pracą nad Walls And Bridges, zdecydował się odłożyć je na później.
Levy nie był tym, rzecz jasna, zachwycony; umowa zakładała wszakże, że owe 3 utwory z katalogu Morrisa zostaną wydane na kolejnej płycie Johna po Mind Games. Lennon tymczasem wydał Walls And Bridges z tylko jedną umówioną piosenką. Opisał on jednak Levy'emu zaistniałą sytuację i obiecał, że na kolejnej płycie zamierza dotrzymać słowa. Zebrał więc tych samych muzyków, z którymi nagrywał pierwotną wersję - wśród nich znaleźli się m.in. Jose Feliciano, Klaus Voorman i Leon Russell - i dokończył całość w zaledwie kilka dni. Płyta okazała się wielkim sukcesem Lennona, a przeróbka standardu Bena E. Kinga, Stand By Me, podbiła listy przebojów na całym świecie. Jest to także ostatni album przed pięcioletnią przerwą Lennona w wydawaniu płyt spowodowaną narodzinami jego syna, Seana Lennona.
Be-Bop-A-Lula to jeden z największych rockandrollowych klasyków z repertuaru Gene'a Vincenta. Lennon, z racji dość sporego podobieństwa wokalnego do pierwowzoru, w swojej wersji pozostaje dość wierny oryginałowi. Sprawdza się tu jego surowy, momentami ostry wokal. Już od pierwszej piosenki słychać, że Lennon świetnie czuje się wracając do swoich muzycznych korzeni. Ta piosenka dla Johna jest ważna z jeszcze jednego powodu: otóż jej wykonanie przez Paula McCartneya spowodowało, że Lennon zdecydował się przyjąć swojego późniejszego muzycznego partnera do zespołu, który ostatecznie miał przemienić się w The Beatles. (McCartney zresztą także wrócił do niej po latach, a jego wykonanie można usłyszeć na koncertówce Unplugged: The Official Bootleg). Album zaczyna się obiecująco.
Well
She's the One in the red blue jeans
She's the queen of all the team
She's the woman walkin' that I know
She's the woman that loves me so
Stand By Me to piosenka, o której śmiało mogę napisać, że dzięki wykonaniu Lennona otrzymała drugie życie. Oryginał Bena E. Kinga to delikatna, ozdobiona pięknymi smyczkami laurka dla ukochanej. W wizji Johna nabrała ona rockowego sznytu, skrzypce zastąpiono gitarami, a wokal ex-Beatlesa sprawdza się w tej wersji wręcz znakomicie (szczególnie w refrenie). Oprócz wokali na uwagę zasługuje także krótkie, aczkolwiek bardzo liryczne solo gitary. Piosenka stała się jednym z większych przebojów Lennona i dziś pamiętana jest bardziej, niż pierwowzór. I chyba nawet słusznie.
If the sky that we look upon
Should tumble and fall
And the mountain should crumble to the sea
I won't cry
No I won't shed a tear
Just as long as you stand by me
Medley: Rip It Up/Ready Teddy to wiązanka dwóch utworów pochodzących z repertuaru jednego z pionierów rockandrolla: Little Richarda. Zaśpiew tegoż wokalisty znakomicie potrafił naśladować McCartney, gdyż wymagała ona znacznych umiejętności wokalnych. Z całym szacunkiem do Lennona, nie dorasta on jednak do pięt jeśli chodzi o technikę ani do Richarda, ani do Paula. Mimo, że medley trzyma fason i wypada nawet porywająco, to nie jest on nawet bladym cieniem oryginałów.
Well it's Saturday night, and I just got paid
Fool about my money, don't try to save
My hearts says "Go! go! have a time
'Cause it's Saturday night", baby I'm feeling fine
You Can't Catch Me aż prosi się o odczytanie jako mrugnięcie okiem do zorientowanych w sytuacji fanów. To właśnie przecież od tej piosenki "wywiódł się" pomysł na nagranie tego albumu. Jest to utwór Chucka Berry'ego, o którego splagiatowanie Lennon został oskarżony. Rzeczywiście, nie trzeba bardzo wytężać ucha, by wysłyszeć podobieństwo do Come Together. Melodia ze zwrotek została zerżnięta praktycznie 1:1, przy czym spisanie jednego wersu wydaje się tylko lekkim zapożyczeniem. Nie mniej, słychać tu, że Lennon "czuje Berry'ego" i daje się naprawdę ponieść tej kompozycji, dzięki czemu całość wypada na tyle przekonująco, że nawet nie brakuje tu tego charakterystycznego głosu "ojca chrzestnego rock and rolla". A w przypadku takiego artysty i takiej kompozycji jest to nie lada komplement.
Now you can't catch me
Baby, you can't catch me
'Cause if you get too close
You know I'm goin' like cool breeze
Przychodzi czas na kolejną legendę gatunku, czyli Fatsa Domino i jego niezapomniane Ain't That a Shame. Lennon odwzorowuje całość dość wiernie, jednak mimo wszystko wydaje się to wyprane z energii i nieco ociężałe. Tak jakby Johnowi zabrakło powera, by zaśpiewać to dostatecznie przekonująco. Szkoda, zwłaszcza że liczyłem na jego żywiołowe wokale w tym numerze chyba najbardziej na całej płycie. A taki zawód boli podwójnie.
You made me cry
When you said goodbye
Ain't that a shame?
My tears fell like rain
Ain't that a shame?
You're the one to blame
Do You Wanna Dance? to utwór z końcówki lat 50. (dokładniej z 1958 roku) wykonywany w oryginale przez Bobby'ego Freemana. Ma on nastrój bardziej balladowy, więc stanowi fajny przerywnik po kilku żywszych kawałkach. Jeśli chodzi o wersję Lennona, to w porównaniu z oryginałem prezentuje się po prostu poprawnie. W odróżnieniu od bezpłciowego Ain't That a Shame, słychać tu jednak serce ex-Beatlesa i może dlatego wypada to o wiele bardziej przekonująco od poprzednika.
Well do you wanna dance under the moonlight?
Hug and kiss all through the night, now?
Baby, do you wanna dance, dance, dance?
Sweet Little Sixteen to powrót do repertuaru Chucka Berry'ego i naprawdę wielka szkoda, że ostatni na płycie, bo po raz kolejny Lennon daje tu świadectwo, że naprawdę czuje tego wykonawcę. Żywiołowe dęciaki, żwawe tempo i znakomite wokalizy Johna. Po prostu klasa. Znowu!
Sweet little sixteen
She's just got to have
About half a million
Framed autographs
Her wall is filled with pictures
She gets them one by one
Becomes so excited
Oh watch her at the run, boy
Stronę B Lennon rozpoczyna od Slippin' And Slidin', czyli kolejnego standardu Little Richarda. Tutaj John brzmi już zdecydowanie lepiej niż przy zetknięciu z repertuarem tego twórcy na stronie A. Mamy tutaj już uderzenie z wysokiego C; głośne dęciaki, wyrazista instrumentacja i niewymuszone wokale Johna. Aż nóżka sama chodzi.
Slippin' and slidin' , peepin' and hidin', been told long time ago
I been told, baby, you been bold, I won't be your fool no more
Peggy Sue to absolutny klasyk klasyków niezapomnianego Buddy'ego Holly'ego. Jest to też piosenka, której po prostu nie da się zepsuć i absolutnie Lennon nie złamał tej reguły. Wciąż mamy tu do czynienia z galopadą godną oryginału, wypadającą tyleż energetycznie co przekonująco. Fajna rzecz.
If you knew, Peggy Sue
Then you'd know why I feel blue
About Peggy, my Peggy Sue
Oh well I love you girl, yes I love you Peggy Sue
Medley: Bring It On Home To Me/Send Me Some Lovin' to wiązanka piosenek Sama Cooke'a i Little Richarda. Obie jednak po prostu nie brzmią dobrze. Są to wykonania absolutnie wyprane z emocji i energii (nawet jak na tę płytę). Jeśli Lennon przy niektórych piosenkach z płyty się potknął, to przy tych wywalił się na całego.
If you ever
Change your mind
About leaving
Leaving me behind
You better bring it to me
Bring your sweet loving
Bring it on home to me
Bony Moronie to kolejna niepotrzebna zapchajdziura, która jedyną rolą, jaką spełnia, jest dopełnienie tej drugiej strony longplaya. Oryginał Larry'ego Williamsa nie był przesadnie interesujący, ale przynajmniej dało się tego słuchać z umiarkowaną przyjemnością. Tutaj - nie dość, że zostało to niechlujnie wykonane - to jeszcze kaleczy to "ściana dźwięku" Phila Spectora. Zdecydowanie nie do słuchania.
Well, she's my one and only, she's my heart's desire
She's a real up setter, she's a real live wire
Everybody's watching when my baby walks by
She's so good looking, really catches the sky
W Ya Ya wybrzmiewa chociaż autentyczna radość z grania. Radosne wokale Lennona, naprawdę świetny bas Voormana, gitara podbijająca perkusję... Jak się okazuje, John jak chce to potrafi. Szkoda, że nie chciał przez resztę strony B. Tutaj powraca radość i serce, którym tak emanował na samym początku longplaya.
Well, I'm sittin' in the la la
Waitin' for my ya ya
It may sound funny
But I don't believe she's comin'
Just Beacause to smutny walc, w którym John wypada nad wyraz przekonująco. Przywołuje on echa ponurych ballad z Mind Games i Walls And Bridges, a to już znaczny komplement, gdyż tamte piosenki to zdecydowanie rzeczy warte uwagi. Lennon wykorzystuje tu odpowiednio swój wokal, który jest tu siłą napędową dla całości. Znakomite pożegnanie. Trzeba przyznać Johnowi, że inteligentnie rozmieścił utwory: nudną stronę B rozpoczął i zakończył czterema naprawdę udanymi piosenkami.
Just beacause you left and said goodbye
Do you think that I will sit and cry?
Even if my heart should tell me so
Darlin', I would rather let you go
Jeśli chodzi o album Rock 'n' Roll, to bardzo wyraźnie słychać tu, że John Lennon nagrał go przede wszystkim dla własnej radochy i przyjemności. Publiczność zdecydowanie to wyczuła, gdyż wywindowała go na szczyty list sprzedaży, a także umożliwiła artyście na ponowne podbicie list przebojów ze swoją wersją Stand By Me. I to serce na dłoni tu czuć, nie ulega to dyskusji. Całość jednak wypada bardzo zachowawczo i jednowymiarowo, przez co materiał w 40-minutowej konfrontacji wypada dość nużąco. Jest to poważna usterka, szczególnie że 40 minut to optymalna rama czasowa dla jednopłytowych wydawnictw (żeby dłuższy album przez cały czas trzymał poziom, to muszą znaleźć się na nim naprawdę znakomite kompozycje). Piosenki tu zawarte to naturalne samograje - żeby je zepsuć, trzeba naprawdę nieźle się natrudzić. Słychać tu miłość Lennona do tych piosenek, jednak słychać tu też coś jeszcze: jazdę na autopilocie (chociaż na stronie A jeszcze jako tako się szamotał, by sprawić, że całość będzie interesująca, to na stronie B jakby złożył broń). John wiedział, że jedyne wyjście, by z powrotem wrócić do łask szerokiej publiczności, musi wrócić do starych, sprawdzonych patentów i dać im przemówić. Przekombinował jednak: zamiast po sprawdzone patenty, sięgnął po gotowce i tak bardzo skupił się na tym, by dać mówić muzyce, że zapomniał tego dobrze zaśpiewać.
Ocena: 5/10
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz