"Cross Purposes" - Black Sabbath [Recenzja]

Po odejściu z zespołu Ronnie'ego Jamesa Dio i Vinny'ego Appice'a, Tony Iommi ponownie nie wiedział co począć. Już zaczynało się znowu dobrze układać, a tu z zespołu odchodzi Dio, który - nie ma co się oszukiwać - głównie przesądził o tym, że ludzie zainteresowali się na nowo Black Sabbath. Tyle dobrze, że w zespole został Geezer Butler. Tony nową płytę postanowił nagrać znów z Tonym Martinem, który zawsze był gotów pomóc Iommiemu. Oprócz niego na płycie zagrali Bobby Rondinelli na perkusji i Geoff Nicholls na klawiszach. 

Album ukazał się 31 stycznia 1994 roku i został całkiem niezły przyjęty. Dość wysoko wylądował na listach przebojów i oceniono go nawet nieźle. Jednak sprzedażowo, Black Sabbath mógł tylko pomarzyć o czasach z Dio, o Ozzym nawet nie wspominając.

I Witness to dość udany powrót do czasów z Martinem (o ile ktoś ceni sobie ten okres działalności Black Sabbath). Prosty, motoryczny riff, wpadające w ucho refreny i raczej niemrawe zwrotki. Nie powiem, by był to jakiś bardzo słaby utwór, ale z pewnością jest sztampowy, mało oryginalny i mało sabbathowy, ze wszystkimi zaletami i wadami tych określeń. O wiele bardziej wolałem materiał na Tyr, gdzie chociaż czuć było więcej ponurego klimatu i kiczu - tam jednak raczej zamierzonego i dobrze brzmiącego - które miały spory wpływ na jakość. I Witness to jednak granie rodem z Headless Cross albo The Eternal Idol. A że ja za tymi albumami nie przepadam, to i ten utwór nie jest jakiś wyróżniający się, albo który darzę szczególną sympatią. Aczkolwiek, zagrany jest jak najbardziej solidnie i w gruncie rzeczy to nawet całkiem fajny, hard rockowy kawałek z porządnym wykopem na dzień dobry, więc też nie ma nad czym załamywać rąk.

You better run from the holy man, the eyes that

Will are set up on you

Listen not to verse and prayer, songs that thrill

And voices tempt you

The inner flame has fear of death, never, has

Light ever seemed so dark

Pilgrims of sabbocracy, hear the hounds of

Heaven, as they bark

Cross of Thorns to już jednak utwór jakby żywcem wydarty z Dehumanizer. Oczywiście, ma to swoje dobre i słabsze strony, z tym że raczej dostrzegam więcej tych pierwszych, z racji tego, że bardzo lubię wspomniany album z Dio. Mamy tu sporo ciężaru, ponury klimat, parę udanych zwolnień i bardzo dobre wokale Martina. Podobnie zresztą jak na gros piosenek na Dehumanizer dość słabo zarysowana jest tu melodia, sprawiająca wrażenie pisanej na kolanie, w związku z czym raczej średnio wpada w ucho. Ale spokojnie nadrabia to ogólny wydźwięk całej kompozycji, który jest naprawdę rewelacyjny. 

When a promise is broken, and no one trusts you

Young ones crying with there heads in their hands

When you talk about saving, the souls of the faithful

You can't help thinking you've got blood on your hands

From a cross of thorns

Powrót do mało ciekawej sztampy gwarantuje za to Psychophobia. Co ciekawe, nie powiem jednak by mi się ten utwór nie spodobał. Ma całkiem niezłe gitary, dobrą melodię i niebanalne tempo, a wszystko to razem sprawia, że to naprawdę dobry kawałek, którego słucha się bardzo dobrze.

Look into the flame, see the embers glow

Tell me that you don't see what I'm seein' and I

Will let you go

Look up at the sky, put your trust in me

Tell me that you ain't feelin' what I'm feelin' and I

Will set you free

Nowocześnie, ale i ciężko, wypada za to Virtual Death. Podobnie jak w Cross of Thorne, brakuje tu jednak jednoznacznie wyróżniającej się melodii, tak jakby muzycy całą swoją inwencję poświęcili na nadanie utworowi ciężaru. O ile jednak w Cross of Thorne miało to klasę, o tyle tu to nieco irytuje i wydaje się tylko nieudaną kopią.

Reach out and take for me, fruit of the poison tree

Give me your body and your soul

My youth is fading fast, years melt into the past

This mortal life will take it's toll

Równie nieciekawie i irytująco wypada także Immaculate Deception. To kolejny ciężki w brzmieniu utwór, będący w rzeczywistości marną kopią i nieudaną próbą nawiązania do kompozycji z Dehumanizer.

Something has touched, the spirit inside

Once there was love now there's a void

Nights of deception, ghosts in my mind

Am I bewitched, slave to desire

Dying for Love to pierwsza na płycie ballada. Powiem tak: nie wypada źle. Serio, jest w miarę zgrabna, mało banalna, a i całkiem przyjemna w odsłuchu. Jak do tego dodać jeszcze popisy Iommiego, to wychodzi z tego naprawdę przyzwoicie skomponowana piosenka. Mało oryginalna i mało zachwycająca, ale chociaż przyjemna w odsłuchu.

It's getting closer, change is bound to come
There's someone out there, holding candles to the sun
Then an answer, says that peace will come around
Stand in line, take your time and be proud

Back to Eden to też - nomen, omen - powrót do mało ciekawego i denerwującego, pseudo-ciężkiego grania. W rzeczywistości to jednak ponownie sztampowe, wyprane z oryginalności i jakiegokolwiek polotu dźwięki, które słyszeliśmy już wcześniej wiele razy (nawet na tej płycie). Wtórność do bólu.

When you're tired of giving reasons

And freedom fighting freedom

If you're searching for an answer

We can bring you back to Eden

There's no need for pain and anger

The power of peace can destroy the gun

Leave behind man's vanity yeah

And living life on the run

The Hand That Rocks the Cradle to już bardziej hard rock niż heavy metal (przynajmniej momentami), ale jest to jedyne co wyróżnia tę piosenkę z reszty. Mamy tu ponownie zwolnienia (to było ciekawe jakieś parę piosenek temu, ale kolejny utwór z rzędu to już robi się nudne), kiczowate wokale Martina, wyprane z zaangażowania granie Iommiego itd.

No grave could be deep enough, down to hell if we were able

The veil of life was pushed aside, by the hand that rocks the cradle

The oath you take is sacred, to save not steel a life

Like the passing of the sweetest soul, that looked through human eyes

Podobnie sytuacja ma się z Cardinal Sin, którego riff momentami niebezpiecznie zahacza o plagiat Kashmir Led Zeppelin. Gdzie jednak tej kompozycji do pamiętnego przeboju Zeppelinów! Dzielą je lata świetlne, bowiem Cardinal Sin to ponownie dokładnie to, co było już wiele razy wcześniej, czyli po prostu słaba piosenka z wymuszonym i bezemocjonalnym wykonaniem.

When you sin cardinal sin, you make your bed and on it you must lie

And your futures looking grim, but did you ever give a damn about the child

He's running wild

When you sin, cardinal sin, don't expect the world will treat you well

We say, oh, go to hell

Evil Eye. Nie chce mi się już pisać tego wszystkiego jeszcze raz. Powiem więc tyle: jaka płyta, taki finał.

I turn away but still I see that evil stare

Trapped inside my dreams I know you're there

Thoughts of hapiness you destroyed them all

First inside my head, then inside my soul

Cross Purposes nie zaczynało się nawet tak najgorzej. Naprawdę, 3 pierwsze piosenki trzymają się jeszcze całkiem w porządku, szczególnie jak na okres Black Sabbath z Martinem. Później jednak wracam do tych samych, niemiłosiernie ogranych już patentów, które każde z nas zna na pamięć. Sztampowy heavy metal pełen schematów, utwory są bliźniaczo do siebie podobne, a muzycy z każdą piosenką jakby tracili zapał do dalszego grania, w efekcie czego im dalej na płycie, tym nudniej. Co jakiś czas zdarzają się dobre momenty (jak choćby ballada Dying for Love), ale w gruncie rzeczy Cross Purposes to zdecydowanie drastyczny spadek po Dehumanizer, a nawet po Tyr, które mogły przecież dawać jakąś nadzieję na odbudowanie artystycznej marki Black Sabbath.

Ocena: 2/10

Cross Purposes: 47:27

1. I Witness - 4:56

2. Cross of Thorns - 4:32

3. Psychophobia - 3:16

4. Virtual Death - 5:49

5. Immaculate Deception - 4:15

6. Dying for Love - 5:53

7. Back to Eden - 3:57

8. The Hand That Rocks the Cradle - 4:31

9. Cardinal Sin - 4:20

10. Evil Eye - 5:58